شلیک به وحدت در کشور از تریبون نماز جمعه / برابری وفاق با نفاق در ذهن علم الهدی، حکایت از چیز دیگری‌ست / اینکه تا دیروز اشکنه را حق سفره مردم می‌دانستید و امروز طلب مائده آسمانی می‌کنید، نامش چیست؟

کبنا ؛غلامرضا بنی اسدی در انتخاب نوشت: هرکه از ما بود، هر کار کرد، خوب است. نه خوب که خوبِ خوب است، اما اگر از ما نبود، اگر کار خوبی هم انجام داد، بد است. نه بد که بدِ بدِ بد! چون چنین است پس باید او را به دیوار کوبید حتی اگر وضعیت کشور جوری باشد که نیاز به همدلی و همراهی باشد. انگار دیگران اند که باید خود را با نگاه ما تراز کنند. ما که نباید شرایط را در نظر بگیریم! وفاق هم یعنی همه باید حرف ما را گوش کنند. تعجب برانگیز است برخی گفته‌های تریبون داران محترم.
کلماتی که به همدلی شلیک می‌شود آن هم هنگامه‌ای که نیاز داریم و طبق رهنمود رهبر فرزانه انقلاب باید یک صدا از ایران به گوش جهان برسد. به کلیدواژه پر تکرار رئیس جمهور حمله می‌کنند و برای "وفاق" معنا تراشی می‌کنند حال آن که وفاق معنایش روشن است اگر کسانی ذهنشان گرفتار وزن و قافیه می‌شود که "وفاق" را با "نفاق" برابر بدانند مشکل خودشان است.
مشکل در نگاه شان است نه در "وفاق" که به دنبال اتفاق ایرانیان برای هم افزایی قدرت شان است تا اقتدار جمهوری اسلامی را، چون بنیانی مرصوص در برابرِ دشمنان به رخ کشد. آدرس غلط نه در وفاق بلکه در استاندارد‌های دوگانه است که گرانی را در دولتِ همسو، "امتحان الهی" می‌خواند و در دولتی دیگر نتیجه ضعفِ مدیریت و ناتوانی و بی عرضگی. یک روز اشکنه را حق سفره مردم می‌خواند و، چون دولت دگر شد، طلب مائده آسمانی می‌کند! در این است که با فیلترینگ عموم مردم را از فرصت فضای مجازی محروم کنیم، اما برخی‌ها تیک آبی بگیرند و پلتفرم‌های فیلتر شده را به مزرعه کشت کینه و دروی نفرت تبدیل کنند.
نفاق درجایی قد می‌کشد که کاسبان فیلترینگ، خود را پشت تصاویر ذیگر پنهان کنند. این که ساده دلان خیر خواه را جلو بفرستند و خود در بستر درآمد‌های فروش وی پی ان بغلطند. بله باید دنبال نفوذی‌ها بود. همان‌ها که با تندترین شعار‌ها خود را بالا می‌کشند و باعث افت سرمایه اجتماعی می‌شوند. به جایگاه‌های حساس، پا می‌گذارند و با ایجاد حساسیت‌های کاذب، نگاه مسئولان را از جایی که باید با حساسیت دنبال کنند، منحرف می‌کنند.
 به بیانات راهنمای حضرت آیت الله خامنه‌ای (مدظله العالی) نگاه بیاندازیم و درس گیریم که " باید همه به رئیس جمهور منتخب در ادای وظایف کمک کنیم و از بُن دندان باور کنیم که موفقیت ایشان، پیروزی همه ماست. " باوری چنین دل‌ها را همراه می‌کند. همراهی دل هم زبان را در پرداخت کلمات دقیق‌تر و مهربان‌تر می‌کند. این هم نیاز حیاتی امروز ماست. به ویژه در هنگامه‌ای که می‌شود دندان‌های سوهان کشیده دشمن را شمرد. به ایران فکر کنیم. خیلی بزرگ‌تر از جناح و منافع جناحی است. به جمهوری اسلامی شهیدان فکر کنیم. حراست از آن هزار بار ضروری‌تر از سهم طلبی‌های جریانی است. به مردم فکر کنیم اگر در ایمان به خدای مردم تقرب می‌جوییم.