کبنانیوز - رنج‌های بازنشستگان برای تهیه دارو/ چرا بازنشسته‌ها باید در بیمارستان‌های ملکی تأمین اجتماعی پول پرداخت کنند؟

علی دهقان‌کیا (رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران) توضیح داد

رنج‌های بازنشستگان برای تهیه دارو/ چرا بازنشسته‌ها باید در بیمارستان‌های ملکی تأمین اجتماعی پول پرداخت کنند؟

علی دهقان‌کیا (رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران) که موضوع صورت‌حساب‌های بازنشسته احمد قاسمی را دنبال کرده؛ می‌گوید: سر این مسأله شخصاً با مدیرکل درمان تأمین اجتماعی تهران صحبت کردم؛ از‌ایشان پرسیدم آیا در بیمارستان‌های ملکی تأمین اجتماعی، ما باید بابت آسپرین و بروفن و قرص سرماخوردگی پول بدهیم؛ جواب داد، نه؛ در بیمارستان‌های تحت پوشش سازمان نباید پولی برای دارو داد اما بیمارستان‌هایی که «هیأت امنایی» هستند، خودشان مستقلاً تصمیم می‌گیرند و برای دارو پول می‌گیرند. بنابراین چون بیمارستان میلاد هیأت امنایی شده، به گفته‌ی این مقام مسئول، خودش راساً می‌تواند تصمیم بگیرد و از بازنشستگان پول بگیرد!
به گزارش کبنا، ایلنا نوشت: چند ساعت وقت صرف کنی و از سوی دیگر شهر خودت را به «میلاد» برسانی و تازه متوجه شوی، «هیأت امنا» برای بیمه‌ای که سی سال با خون دل پرداخته‌ای، تکلیف تازه مقرر کرده است.
«آیا بیمارستان میلاد فروخته شده؟ ... » پیرمرد با محاسن سفید، فیش‌های واریزی را در دست داشت؛ به راحتی قدم برنمی‌داشت اما مصمم بود که بداند چرا برای یک سرماخوردگی ساده در بیمارستان میلاد –بزرگ‌ترین بیمارستان ملکی تأمین اجتماعی در کشور- باید ۵۱ هزار و ۵۰۰ تومان بابت دارو بپردازد، دارو‌هایی بسیار ساده مثل قرص سرماخوردگی بزرگسالان و شربت سینه.... وقتی سراغ ما آمد که قبل از آن برای شکایت سراغِ کانون بازنشستگان رفته بود.
با محاسن سفید و قد خمیده، بیست سال بعد از بازنشستگی، برای سرماخوردگی به بیمارستان میلاد تهران مراجعه کرده بود و مدتی در انتظار‌ایستاده بود؛ بعد از ویزیت توسط یک پزشک عمومی، نسخه در دست به داروخانه رفته و آنجا فهمیده بود که سی سال بیمه پرداختن و بیست سال کسر دو درصد از مستمری ناچیز بازنشستگی، فایده‌ای نداشته: «گفتند باید پول دارو‌ها را بدهی؛ پرسیدم مگر دارو و درمان در میلاد رایگان نیست، گفتند مدتی‌ست که دارو‌ها پولی شده؛ گفتم حتی دارو‌های ساده‌ی سرماخوردگی؟! پس چرا من از آن سرِ شهر بکوبم بیاییم میلاد در صف بایستم و درد کمر و خستگی را تحمل کنم؛ چرا سی سال پول بیمه دادم؛ چه کسی تصمیم گرفته که دارو‌های بازنشستگان پولی باشد؟! »
«احمد قاسمی» چندین سال از بازنشستگی‌اش می‌گذرد (حداقل بیست سال)، سی سال به تولید کشور به عنوان یک کارگر زحمتکش خدمت کرده و هر سال به پول امروز، بیشتر از بیست و سه، چهار میلیون تومان پول به حساب تأمین اجتماعی ریخته که قرار بوده نُه/ بیست و هفتم این پول‌ها برای درمان صرف شود، آنهم درمان کاملاً رایگان در تمام بخش‌های درمانی کشور؛ حالا اما درمان در همان مراکز ملکی تأمین اجتماعی حتی برای سرماخوردگی رایگان نیست....
قانون الزام تأمین اجتماعی سال ۱۳۶۹ تصویب شد؛ این قانون می‌گوید که تمام نیازمندی‌های درمانی کارگران و بازنشستگان از ویزیت پزشک گرفته تا رادیولوژی و دارو، حتی اعزام به همراه یک همراه به خارج از کشور باید صد درصد رایگان باشد؛ قبل از آن، اصل ۲۹ قانون اساسی مصوب شده بود که تأکید می‌کرد «بیمه و درمان باید برای تمام آحاد مردم رایگان باشد»؛ اما بعد از سال ۶۹، مسیر آنگونه که قانون می‌گوید پیش نرفت؛ کالایی‌سازی درمان از همان سال‌های ابتدای دهه ۷۰ آغاز شد و به جایی رسید که امروز دارو‌های ساده در بیمارستان میلاد، پولی‌ست.
قاسمی می‌گوید: وقتی در نهایت تعجب، ۵۱ هزار و ۵۰۰ تومان بابت دارو از من گرفتند، اعتراض کردم؛ می‌دانید چه جوابی شنیدم: مدتی‌ست از بیماران بابت دارو پول می‌گیریم؛ سؤال من این است که چرا باید در بیمارستان‌های ملکی تأمین اجتماعی پول پرداخت کرد، مگر سهام این بیمارستان‌ها هم واگذار شده است؟ مگر این بیمارستان‌ها از پول من و امثال من ساخته نشده؟ قرار نیست لااقل در این مراکز، درمان برای ما کاملاً رایگان باشد؟
قاسمی می‌گوید: من برای پیگیری، فیش در دست به کانون بازنشستگان تهران مراجعه کردم؛ رئیس کانون تهران با مقامات مسئول درتأمین اجتماعی جلوی خودم تماس گرفت ولی پاسخ قانع‌کننده‌ای در کار نبود؛ به‌ایشان هم جواب روشنی ندادند که چرا از بازنشستگان پول دارو می‌گیرند!
علی دهقان‌کیا (رئیس کانون بازنشستگان تأمین اجتماعی تهران) که موضوع صورت‌حساب‌های بازنشسته احمد قاسمی را دنبال کرده؛ می‌گوید: سر این مسأله شخصاً با مدیرکل درمان تأمین اجتماعی تهران صحبت کردم؛ از‌ایشان پرسیدم آیا در بیمارستان‌های ملکی تأمین اجتماعی، ما باید بابت آسپرین و بروفن و قرص سرماخوردگی پول بدهیم؛ جواب داد، نه؛ در بیمارستان‌های تحت پوشش سازمان نباید پولی برای دارو داد اما بیمارستان‌هایی که «هیأت امنایی» هستند، خودشان مستقلاً تصمیم می‌گیرند و برای دارو پول می‌گیرند. بنابراین چون بیمارستان میلاد هیأت امنایی شده، به گفته‌ی این مقام مسئول، خودش راساً می‌تواند تصمیم بگیرد و از بازنشستگان پول بگیرد!

او اضافه می‌کند: ما به این موضوع به شدت معترضیم؛ نود قلم دارو را قبلاً از شمول بیمه خارج کرده بودند؛ حالا هم پانزده، شانزده قلم داروی ساده و پرمصرف مثل دارو‌های سرماخوردگی را در بیمارستان‌هایی مثل میلاد پولی کرده‌اند. چرا هیأت امنایی شدن بیمارستان‌هایی مثل بیمارستان البرز کرج و میلاد تهران، باید به ضرر بازنشستگان تمام شود؛ چرا دارو‌های سرماخوردگی از شمول بیمه خارج شده است؛ علت خارج شدن چیست و چه کسی برای آن تصمیم گرفته است؟ از سروتهِ دارو‌های رایگان در نظام درمان تأمین اجتماعی زده‌اند؛ بازنشسته حتماً باید عمل جراحی انجام دهد تا دارو‌های بعد از عمل رایگان باشد!
دهقان‌کیا معتقد است؛ پولی‌سازی دارو‌ها بازه وسیعی را دربرگرفته تا آنجا که عملاً هیچ دارویی برای بیمه شدگان رایگان نیست:
«زمانی ادعا می‌شد دارو‌هایی که از شمول بیمه خارج شده‌اند، بیشتر تقویتی و پوست و زیبایی و این قبیل داروهاست؛ امروز می‌بینیم که دارو‌های سرماخوردگی هم از شمول بیمه خارج شده‌اند؛ فردا می‌بینیم دیگر هیچ دارویی برای بیمه شده بعد از سی سال پرداخت حق بیمه رایگان نیست.... مدیران تأمین اجتماعی و شورای عالی بیمه در وزارت بهداشت، هر دو در این زمینه مقصرند؛ در شورای عالی بیمه، سازمان تأمین اجتماعی فقط دو امضا دارد درحالیکه بیش از ۶۵ درصد کشور تحت پوشش بیمه این سازمان قرار دارند؛ دریغ که بدون مشارکت نمایندگان ما تصمیم می‌گیرند که کدام دارو‌ها دیگر در لیست بیمه نباشند. »
اگر قرار باشد برای یک سرماخوردگی، بیشتر از ۵۰ هزار تومان پول دارو بدهی، دیگر مراجعه به مراکز ملکی تأمین اجتماعی و اساساً استفاده از بیمه پایه، از معنا و مفهوم تهی می‌شود.
«چند ساعت وقت صرف کنی و از سوی دیگر شهر خودت را به «میلاد» برسانی و تازه متوجه شوی، «هیأت امنا» برای بیمه‌ای که سی سال با خون دل پرداخته‌ای، تکلیف تازه مقرر کرده است.... » بعد از گفتن این‌ها، پیرمرد فیش‌ها را از روی میز برداشت و در راه رفتن بود، از شدت درد کمر قوز کرده بود و زانو‌هایش دیگر جان نداشت، ناگهان برگشت و گفت: از قول من خطاب به مسئولان بنویسید که سی سال حق بیمه ندادم که امروز به این حال و روز بیفتم، این در و آن در بزنم تا ساده‌ترین حقم را بگیرم؛ برای مسئولان بنویسید که بازنشسته‌ها از بی‌عدالتی رضایت ندارند.....