در چند قرن اخیر علمی کردن فیزیوگنومی یا چهره شناسی همواره مهم‌ترین دغدغه‌ای بوده است که محققین و جانبداران این فن داشته‌اند. و هنوز تلاش‌های بی‌وقفه علمی پژوهشگران نتوانسته است این آروزی دیرینه چهره شناسان را محقق سازد. حتی آن زمان که تحقیقات ستودنی یوهان لاواتِر (1741-1801)، این فن را در رفیعترین جایگاه و اشتهار خودش قرار داده بود.
به گزارش کبنا، به نظر می‌رسد آنچه محققین را نسبت به این‌که -فیزیوگنومی توانایی علمی شدن را دارد-امیدوار نگه‌داشته است این است که، این فن باهمه تفاوت‌هایی که در قوانین آن وجود دارد، جنبه‌هایی از حقیقت را نیز در خود جای‌داده است؛ و اینکه این فن، تحقیقات دانشمندان بزرگی چون ارسطو را به‌عنوان یک پشتوانه و پشتیبان معنوی به همراه دارد، که خود سوالی بر می انگیزد که چرا باید فیلسوفی همانند ارسطو به چنین فنی نظر داشته باشند و حتی نظرات خود را برای شاگردان و آیندگان مکتوب و مرقوم کنند. چنین باوری انسان را به علمی بودن این علم ترغیب خواهد کرد. همچنان که چنین است و موجب تعلق خاطر محققین زیادی گریده است.
کتاب «ثبات علم چهره شناسی» به قلم «وحید دانشی» و «مهناز جهانبین» منتشر شد. در این کتاب با استفاده از خطوط ابداعی که بانام «خطوط وحید» نام‌گذاری شده اند نویسنده به تشخیص شخصیت از روی چهره می پردازد؛ و ازآنجایی‌که فن فیزیوگنومی یا فراست تا با امروز قانون اثبات‌شده‌ای جهت تشخیص چهره نداشته است این تحقیق می‌تواند اولین کار علمی اثبات شده این فن در جهان علم باشد و مرز این فن را تعریض و وسعت دهد و از چشم انداز «شبه علم» فراتر ببرد و آن را از دروازه علم عبور دهد.
این کتاب مشتمل بر شش فصل است. یک‌فصل آن مقاله و پنج فصل دیگر فراست نامه‌های معتبری است که نویسندگان ایرانی مرقوم کرده اند؛ که جمع شدن چندین فراست نامه در یک جلد در ایران نیز مسبوق به سابقه نبوده است.


 

کبنانیوز