کبنانیوز - دنیای پنهان پرورش اندام در پاکستان؛ از سوء مصرف استروئیدی تا پیشنهاد رابطه به پسران قوی هیکل

دنیای پنهان پرورش اندام در پاکستان؛ از سوء مصرف استروئیدی تا پیشنهاد رابطه به پسران قوی هیکل

"سعد زبیری" روزنامه نگار برای بیش از دو سال جامعه‌ای ورزشی در پاکستان که در عمدتا در سایه به سر می‌برد را مورد بررسی قرار داد و مردان جوانی را یافت که رویای فرار از فقر و یافتن شهرت، آنان را به سوء مصرف دارو‌ها و هورمون و استثمار سوق داده بود.

"اسد نقیب خان" در یک اتاق کوچک در خانه خانوادگی خود پشت چرخ خیاطی نشسته است. گهگاهی نگاهی به صفحه گوشی تلفن همراه اش که در دست بزرگترین فرزندش می‌باشد می‌اندازد. پدر و پسر در حال تماشای ویدئو‌های بدنسازی در یوتیوب هستند. اسد بیست و هشت ساله پدر شش فرزند کودک است. او تنها خیاط نیست شغلی که برای گذران زندگی آن را انجام می‌دهد او هم چنین در زمینه پرورش اندام فعال است و مشتاقانه آن ورزش را دنبال می‌کند.
به گزارش کبنا، فرارو به نقل از الجزیره، او می‌گوید: "از زمانی که یادم می‌آید دوست داشتم وارد پرورش اندام شوم. من افراد با سنین بالاتر محله که به باشگاه ورزشی می‌رفتند و وقت شان را صرف تقویت قدرت و عضلات شان کرده بودند تماشا می‌کردم. در عالم نوجوانی خیال پردازی می‌کردم که من نیز چنین کنم. یک بار برای تماشای یک مسابقه پرورش اندام رفتم و می‌خواستم شبیه مردانی شوم که روی صحنه می‌دیدم".
اسد با هشت خواهر و برادر بزرگ شد و به یاد می‌آورد که چگونه پدرش که یک کارگر مزدبگیر بود برای یافتن کار منظم برای خرج خانواده اش تلاش می‌کرد. اسد به‌عنوان پسر بزرگ‌تر خانواده به محض این که نوجوان شد احساس می‌کرد مجبور است مسئولیت‌های مالی پدرش را برعهده گیرد. در نتیجه، او به خیاطی رفت و به عنوان شاگرد خیاط مشغول به کار شد. با این وجود، در تمام سالیان عمرش تنها آرزویش تبدیل شدن به یک ورزشکار پرورش اندام حرفه‌ای بود.
او می‌گوید: "یکی از بزرگترین آرزو‌های من این است که پاکستان را با رقابت بین المللی و پیروزی برای کشور سربلند کنم". او زمانی که در سال ۲۰۱۹ میلادی با ظاهر شاه قهرمان سابق پرورش اندام که در ۴۰ سالگی صاحب یک باشگاه ورزشی در محله‌ای شلوغ در کراچی بود آشنا شد این مسیر را آغاز کرد. اسد دوخت پیراهن را تمام می‌کند و به پسرش می‌دهد تا آن را تا کند. او می‌گوید که فرزندان اش به ویژه دو پسرش از تماشای ویدئو‌های تمرینی او لذت می‌برند. او می‌گوید: "آنان از من می‌خواهند که سخت‌تر تمرین کنم تا مقام اول را کسب کنم. انشاءالله باعث افتخار آنان خواهم شد".
یک دنیای پنهان در پاکستان
دنیای پرورش اندام در پاکستان دنیایی است که افراد خارج از آن کم‌تر می‌توانند آن را ببینند. بدون بودجه دولتی، بدون ساختار ملی و بدون مقررات آن ورزش در سایه رشد می‌کند و به طور تصادفی توسط حدود دوازده فدراسیون مستقل که در سراسر کشور پراکنده هستند مدیریت می‌شود. علاقه روزافزون جهانی به تناسب اندام و فرهنگ پرورش اندام و افزایش جمعیت پاکستانی‌هایی که به باشگاه‌های ورزشی محله‌های شان می‌روند علاقه محلی به این ورزش را افزایش داده است.
مردان جوان به طور خستگی ناپذیری تمرین می‌کنند تا فیزیک بدنی خود را برای هیئت‌های داوری مسابقه از طریق مجموعه‌ای از ژست‌ها به نمایش بگذارند تا بر تعریف، اندازه و تقارن عضلات تاکید کنند. از زمانی که اولین مسابقات قهرمانی پرورش اندام پاکستان در سال ۱۹۵۲ برگزار شد آن ورزش تا حد زیادی به عنوان یک شغل طبقه کارگر باقی مانده است که اغلب از آن به عنوان "ورزش مردان فقیر" در جامعه یاد می‌شود و محدود به مسابقات منطقه‌ای و ملی در مقیاس کوچک است. با این وجود، این ورزش در سالیان اخیر به دلیل قرار گرفتن در معرض دید بین المللی از طریق رسانه‌های اجتماعی توجه گسترده تری را به خود جلب کرده و فرصت‌های بی سابقه‌ای را برای ورزشکاران پرورش اندام ستاره فراهم کرده است.
چشم انداز شرکت در مسابقات قهرمانی بین المللی، شهرت، جوایز نقدی، سفر، و قرارداد‌های مدلینگ هزاران مرد را از کراچی تا پیشاور و فراتر از آن جذب کرده است. ورزشکاران پرورش اندام در پاکستان با امکانات محدود عصر‌های خود را پس از مدرسه یا فراغت از شغل شان با بلند کردن وزنه‌های سنگین زیر تابش نور‌های فلورسنت باشگاه و چشمان مراقب مربیان شان می‌گذرانند. بسیاری از آنان پرورش اندام را اولین گام برای خروج از فقر و مشاغل بدون چشم انداز برای آینده قلمداد می‌کنند.
هزینه بدنسازی
تقریبا نیمه شب است. در طبقه دوم یک ساختمان کوچک چراغ‌های باشگاه هم چنان روشن است. علیرغم ساعت پایانی سالن بدنسازی مملو از انرژی است و آهنگ‌های قدیمی بالیوود از بلندگو‌های هر انتهای اتاق خفه شده به گوش می‌رسد. اسد و چند جوان دیگر مشغول بلند کردن وزنه هستند. فداکاری آنان برای آموزش شان اغلب ناشی از تمایل به انطباق با استاندارد‌ها و الگوی زیبایی شناختی مردانه تعیین شده توسط سلبریتی‌ها و اینفلوئنسر‌های جهانی است. آنان با تماشای ماهیچه‌های بزرگ و عضلانی در فیلم‌های بالیوودی و هالیوودی ترغیب می‌شوند که آن گونه شوند.
برای بسیاری از آنان این یک پیگیری پرهزینه است. میانگین حقوق ماهانه در پاکستان در سال ۲۰۲۳ میلادی ۸۱۹۲۵ روپیه (۲۹۱ دلار) بود و اکثر مردانی که وارد این ورزش می‌شوند به میزان قابل توجهی درآمدی کم‌تر برای هزینه کردن به منظور عضویت در باشگاه، رژیم‌های غذایی تخصصی، مکمل‌های پروتئینی و استفاده از مربیان حرفه‌ای دارند در نتیجه بسیاری از آنان در نهایت از دوستان یا خانواده خود پول قرض می‌گیرند یا وام می‌گیرند.
برخی برای حمایت به طور کامل به مربیان خود وابسته می‌شوند. اسد می‌گوید: "بیش از یک دهه است که به عنوان خیاط کار می‌کنم و ماهیانه حدود ۳۰۰۰۰ روپیه (۱۰۷ دلار) درآمد دارم. پرداخت هزینه رژیم غذایی غنی از پروتئین ضروری که حداقل ۱۰۰۰ روپیه (۳.۵۰ دلار) در روز هزینه دارد فراتر از توان من است".
اسد که تنها به درآمد حاصل از دوخت شلوار متکی است با مسئولیت‌های مالی متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. او می‌گوید: "مربی در هر کاری که می‌تواند به من کمک می‌کند. من حتی از دوستان ام پول قرض کرده ام تا بتوانم مرغ و ماهی بخرم". اسد با اعتماد به نفس با سینه برهنه تمرین می‌کند، شوخی می‌کند و با دیگران وارد تعامل می‌شود. او با لبخند بزرگی می‌گوید: "حتی وقتی دارم لباس می‌دوزم دلم اینجاست، در باشگاه". او عجله‌ای برای رفتن به خانه ندارد و می‌گوید که تا ساعت ۱ یا ۲ بامداد در باشگاه خواهد ماند.
میانبر‌های دارویی و مکمل‌ها
اسامه که سال‌ها در عرصه پرورش اندام فعالیت کرده می‌گوید: "اولین چرخه مسابقه من در سال ۲۰۱۸ میلادی بود. من در مورد رشد عضلانی و استروئید‌ها هیچ گونه اطلاعاتی نداشتم و هر آن چه مربی ام به من گفت انجام دادم. این شامل مصرف استروئید‌ها نیز می‌شد، زیرا من وسواس زیادی داشتم که بدن ام را برای صحنه آماده کنم. مربی ام صرفا می‌خواست بدن ام بزرگتر شود تا برنده مسابقه شوم. در نتیجه، هورمون‌های رشد و ۵۰۰ میلی گرم ترنبولون را دریافت می‌کردم. نمی‌دانستم این کار تا چه اندازه خطرناک است".
ترنبولون یک استروئید آنابولیک قوی و یک کلاس از دارو‌های مصنوعی است که در اصل باعث تقویت رشد عضلانی می‌شود. استروئید‌های آنابولیک و هم چنین هورمون‌های رشد مصنوعی معمولا توسط ورزشکاران پروش اندام در پاکستان استفاده می‌شوند و می‌توانند میانبری برای عضله سازی به نظر برسند اگرچه ممکن است عوارض جانبی بالقوه شدیدی داشته باشند و مصرف آن‌ها از سوی آژانس جهانی ضد دوپینگ ممنوع اعلام شده است. برخی از استروئید‌های آنابولیک و هورمون‌های رشد ممکن است توسط پزشکان به دلایل پزشکی مانند درمان جایگزینی هورمون یا برای درمان تحلیل عضلانی مرتبط با سرطان و سایر شرایط تجویز شوند. با این وجود، استفاده غیرپزشکی از این دارو‌ها خطراتی مانند عوارض قلبی عروقی، آسیب کبد و کلیه، فشار خون بالا و عدم تعادل هورمونی را به همراه دارد که می‌تواند منجر به بروز مشکلاتی از آکنه تا ناباروری و حتی وابستگی روانی طولانی مدت شود.
اسامه می‌گوید نسخه‌های وارداتی غیر قانونی آن معمولا در بازار سیاه موجود است. اسامه می‌گوید: "می توانید آن هورمون‌ها و دارو‌ها را ظرف مدت چند دقیقه درب منزل تان تحویل بگیرید". اسامه می‌گوید خطرات مرتبط با استروئید‌ها و هورمون‌های رشد به ندرت مربیان را منصرف می‌کند تا آن را برای شاگردان شان تجویز کنند چرا که شما هر چه بزرگتر به نظر برسید شانس پیروزی تان در رقابت بیش‌تر است. مربیان تنها در فکر جذب مشتریان بیش‌تر در باشگاه‌های ورزشی هستند".
اسامه می‌گوید این به ویژه زمانی صدق می‌کند که مربی شما اسپانسر مالی تان باشد و در آن صورت چاره‌ای جز پذیرش خواسته هایش ندارید. او می‌گوید: "وقتی مربیان پول شان را روی شما سرمایه گذاری می‌کنند به شما احساس خاص بودن می‌دهند سپس از شما انتظار دارند که کاملا تسلیم خواسته‌های شان شوید".
اعمال خطرناک
اسامه می‌گوید پرورش اندام "یک ورزش بسیار مردانه" است که به دنبال اثبات تسلط بر مردان دیگر بدن را در معرض درد و خطر قرار می‌دهد. او می‌گوید:"در عین حال، این موضوع نیز بسیار تحقیرکننده است، زیرا شما همیشه توسط شخص دیگری کنترل می‌شوید. هیچ آرامشی در این ورزش برای ورزشکار وجود ندارد". او می‌گوید در سال ۲۰۲۰ میلادی پس از دو سال بدنسازی حرفه‌ای تصمیم گرفت که رقابت را متوقف کند تا بتواند روی کار خود به عنوان یک مربی تمرکز کند و مصرف دارو‌های تقویت کننده عملکرد را کنار بگذارد. او خود را خوش شانس می‌داند که خیلی زود مصرف دارو‌ها را متوقف کرد و می‌افزاید: "من فقط از سردرد و نوسانات خلقی رنج می‌بردم، اما بسیاری از ورزشکاران پرورش اندام به مصرف این دارو‌ها در بازه زمانی طولانی مدت ادامه می‌دهند و در نهایت از عوارض جانبی جدی ناشی از آن رنج می‌برند".
در سال ۲۰۲۱ میلادی شهزاد خان افریدی ۵۱ ساله ورزشکار مشهور پرورش اندام پاکستان و قهرمان سابق پرورش اندام آن کشور در دسته ۷۵ کیلوگرم در کراچی به دلیل سوء مصرف دارو فوت کرد و نشانه‌ای از وقایعی بود که در پشت در‌های بسته باشگاه‌های بدنسازی در پاکستان در جریان است. به گفته "سهیل انور" دبیر فدراسیون بین المللی بدنسازی پاکستان مصرف دیورتیک‌ها تمام مایعات را از بدن شما خارج می‌کنند و کم آبی خون شما را غلیظ می‌کند که می‌تواند منجر به بروز نارسایی قلبی شود.
این، اما تنها مورد مرگ و میر ورزشکاران پرورش اندام در پاکستان نبود. در سال ۲۰۱۶ میلادی چهار ورزشکار پرورش اندام حرفه‌ای پاکستانی که دو تن از آنان مدال طلای قهرمانی بدنسازی جنوب آسیا را کسب کردند به دلیل سوء مصرف استروئیدی در عرض یک ماه جان خود را از دست دادند. با توجه به این که فدراسیون‌های پرورش اندام منطقه‌ای و محلی در آن کشور با فقدان حکمرانی و دستورالعمل‌های روشن مواجه هستند تلاش‌های ضد دوپینگ و ارتقای ایمنی به طور موقت انجام شده است. در حال حاضر در پاکستان فرهنگ غالب در عرصه پرورش اندام مبتنی بر آن است که ورزشکاران به سادگی "باید استروئید مصرف کنند تا شانس برنده شدن داشته باشند". ورزشکاران فعال در آن رشته می‌گویند:" اگر کسی فقط با شمشیر در دست به جنگ هسته‌ای برود احمقانه است".
مدل‌های مشتاق
در حومه مسکونی اسلام آباد "کامران صفدر" که ۴۰ ساله است از یک ورزشکار پرورش اندام ۳۰ ساله در استودیوی خانگی کوچک و کم نورش برای عکاسی استقبال می‌کند. ترند‌های اخیر در فضای مجازی به مردان پاکستانی در آن فضا آزادی عمل بیش تری بخشیده اند. با دسترسی بیشتر به گوشی‌های تلفن همراه و رسانه‌های اجتماعی مردان از طریق انتشار عکس‌های برهنه و نیمه برهنه خود و گرفتن عکس‌های سلفی بدون پیراهن که در پلتفرم‌هایی مانند اینستاگرام و تیک تاک منتشر می‌کنند مرز‌های آن چه را که زمانی از نظر اجتماعی قابل قبول قلمداد می‌شد جابجا کرده‌اند.
این اکوسیستم دیجیتالی که به سرعت در حال تکامل است نسل جدیدی از ورزشکاران پرورش اندام و اینفلوئنسر‌ها را برانگیخته تا فالوئر‌های آنلاین را جذب کنند. افرادی که آرزوی شغلی جدی‌تر را دارند به امید کسب فالوئر بیش‌تر و هم چنین تضمین کار مدلینگ با درآمد بالا به دنبال نمونه کار‌های حرفه‌ای هستند. عکاسی و فیلمبرداری اولیه از بدن آنان نیاز به سرمایه گسترده‌ای ندارد و صرفا ۵۰۰۰ روپیه (۱۷.۷۰ دلار) برای شان هزینه به همراه خواهد داشت. البته واکنش به این عکس‌ها از نظر فرهنگی متفاوت است برخی پاکستانی‌ها به مدل‌های مرد ناسزا می‌گویند و برخی آنان را جذاب قلمداد می‌کنند.
استثمار و وعده‌های دروغین
اسامه می‌گوید بسیاری از ورزشکاران پرورش اندام در حساب‌های کاربری شان در رسانه‌های اجتماعی با سیلی از نظرات نامناسب از سوی فالوئر‌های مرد مواجه می‌شوند. در مقابل، برخی فالوئر‌ها به دنبال قرار ملاقات گذاشتن با آنان و حتی ارائه مشوق‌های مالی در ازای برقراری رابطه با ورزشکاران پرورش اندام هستند. اسامه می‌گوید حاضر به برقراری رابطه با مردان نیست. اسد، اسامه و ظاهر می‌گویند هر یک از آنان وعده‌های دروغین کار یا مدلینگ برای عکاسی رایگان را تجربه کرده اند تا در موقعیت‌های ناراحت کننده قرار بگیرند، مورد آزار و اذیت قرار بگیرند یا در ازای برقراری رابطه با مردان به آنان پیشنهاد کار داده شود.