کبنانیوز - زیر سایه بلوط (به قلم حسن غفاری، عکاس)

با آقای حسینی موردراز تماس گرفته می‌شود که شما می‌توانید یکی از سه درخت سرو، کاج یا بلوط را برای نشاندن، انتخاب کنید. انتخاب بلوط از طرف یک لر بویر احمدی امری کاملاً طبیعی است. حسن حسینی موردراز نهال بلوط را انتخاب می‌کند تا یادآور سخن معلم فرزانه محمد بهمن بیگی بزرگ باشد که دانش آموخته‌اش را از زیر سایه سار بلوط به کلاس درس مهاجرت داده تا او را به بلندای عظمت سعدی و حافظ وصف کند.

یادداشت ارسالی: سال‌هایی که در دانشسرای عشایری شیراز تحصیل می‌کردم و هنوز معلم نشده بودم، در دروازه کازرون شیراز به عنوان معلم در کلاس درس می‌دادم.
کلاس درسم در جنوب ایران مقام نخست را کسب کرد. اشرف پهلوی خواهر شاه در سفری که به شیراز داشت از کلاس درسم بازدیدکرد، آقای بهمن بیگی مدیر کل تعلیمات عشایری کشور شرایط این بازدید را فراهم کرده بود.‌ ایشان به اشرف گفت: معلم این کلاس درس از جمله دانش‌آموزانیست که هنوز به مقام معلمی نرسیده است. اشرف صدایم زد: آقا پسر تا کلاس چندم درس خوانده‌ای و چه پایه کلاس‌هایی را درس می‌دهی. گفتم تا کلاس ششم ابتدایی خوانده‌ام و تا کلاس ششم را درس می‌دهم. برآشفته و نگران به خیال اینکه دروغ می‌گویم به پا خاست و خطاب به آقای بهمن بیگی از محال بودن این موضوع گفت: مگر می‌شود دانش‌آموز کلاس ششم ابتدایی، معلم پایه ششم هم باشد! ؟ بهمن بیگی، این اتفاق را مایه افتخار دانست که در این مملکت، فرزند بویراحمدی از زیر سایه درخت بلوط بیاید و فرزندان سعدی و حافظ را درشیراز درس دهد. آقای علم (نخست وزیر وقت) از پشت سر اشرف برای آقای بهمن بیگی شروع کرد به دست زدن و بی‌درنگ مورد تشویق حضار قرار گرفتم. عکس‌های این دیدار در مجله‌ی کمیته ملی پیکار با بیسوادی فارس در شهریورماه ۱۳۴۶ به مناسبت ۱۷ شهریورماه روز«پیکار جهانی با بی‌سوادی» به چاپ رسیده است. سپس لوح تقدیر به همراه پنج سکه و کتاب منتشرشده را برایم ارسال کردند.
این واقعه را حسن حسینی موردراز متولد ۱۳۲۶ شناسنامه‌ای و تولد واقعی درسال ۱۳۲۸برایم بازگوکرد. حسینی موردراز بعداز پایان دوره تحصیلی دانشسرای شیراز، شغل کارمندی را با معلمی در بابامیدان رستم آغاز کرد و سپس در ادامه خدمت، راهی کارخانه قند یاسوج و روستای نجف آباد شد تابه مقام رئیس سپاهی دانش و راهنمای تعلیماتی استان برسد. ‌ایشان افتخار اولین شهردار کهگیلویه بزرگ را هم در کارنامه خویش دارند. در آغازین سال‌های انقلاب با سابقه‌ی دوازده سال خدمت و مسئولیت دولتی بازنشسته شدند.
در دهه هفتاد برای تهیه عکس‌های مردم نگارانه از مردم و ایلات کهگیلویه وبویراحمد، سفر‌های متعددی به جای جای استان داشتم. بار‌ها با نام نیک حسینی موردراز از طرف مردم مواجه می‌شدم.
آقای حسینی را با سرودی محبوب؛ ‌ای ایران‌ای مرزِ پرگهر، ‌ای خاکت سرچشمه‌ی هنر که سال‌هاست آهنگ پیشواز تلفن همراهش می‌باشد و به دلیل تعلق خاطر و اشتیاق شدیدی که به وطن، زبان لری و اصالت‌های تاریخی، فرهنگی و ایلی کهگیلویه وبویراحمد دارد، می‌شناسم. بار‌ها در نشریات و رسانه‌های استان واکنش مکتوب‌ایشان را پیرامون هویت تاریخی استان خوانده‌ام. با دیدن نام حسینی موردراز در لیست مفاخر فرهنگی کشور که به یاد و احترامشان، نهالی در تهران کاشته بودند، بر آن شدم تا به دیدار‌ایشان بروم.
در بوستان تندرستی واقع در بلوار اردستانی منطقه ۲۲ تهران یک اصله درخت بلوط به نام جناب آقای حسن حسینی موردراز از جمله دانش آموختگان ممتاز محمد بهمن بیگی (کسی که شرایط باسواد شدن نیم میلیون کودک ایرانی در مناطق روستایی و عشایری را فراهم نمودند)، توسط انجمن ترویج علم ایران در سال ۱۳۹۹کاشته شده‌اند.
اکرم قدیمی (رئیس هیئت مدیره انجمن ترویج علم ایران)با آرزوی توفیق الهی و اهدای جایزه‌ی بهمن بیگی (جایزه معلمان مناطق محروم) از کوشش‌های پیاپی حسینی موردراز در امر آموزش در مناطق محروم، فعالیت داوطلبانه و مؤثرجهت تسهیل آموزش برای دانش‌آموزان مناطق محروم کشور، از‌ایشان قدر دانی نموده‌اند؛ تقدیری که یادآور امر نیک گسترش دانش و اشائه‌ی آموختن در هر زمان و مکانی است که استمرار و تداوم ان در هر شرایطی چه طرف‌ایشان ویا هر انسان دیگری دور از انتظار نیست.
چند روز پیش از مراسم درخت کاری با آقای حسینی موردراز تماس گرفته می‌شود که شما می‌توانید یکی از سه درخت سرو، کاج یا بلوط را برای نشاندن، انتخاب کنید. انتخاب بلوط از طرف یک لر بویر احمدی امری کاملاً طبیعی است. حسن حسینی موردراز نهال بلوط را انتخاب می‌کند تا یادآور سخن معلم فرزانه محمد بهمن بیگی بزرگ باشد که دانش آموخته‌اش را از زیر سایه سار بلوط به کلاس درس مهاجرت داده تا او را به بلندای عظمت سعدی و حافظ وصف کند.