به گزارش کبنا، مشرق نوشت: عبارت گاو شیرده برای مخاطبان ایرانی، در فضای سیاسی بیشتر یادآور وضعیت کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس و روابط ذلیلانه آنها با آمریکا است. فروش حجم سنگینی از تسلیحات که از زمان روی کار آمدن دولت ترامپ در واشنگتن روند بسیار سنگینی به خود گرفته و اعداد و ارقام عجیبی را شامل می شود، یکی از مهمترین مصداق های این اصطلاح مشهور است. اما مسئله کسب درآمد از طریق تهدید نشان دادن یک کشور و فروش سلاح به دیگر کشورهای همسایه، صرفا محدود به ایران و شیوخ جنوب خلیج فارس نیست. یکی از مواد مهم دیگر در این خصوص، جزیره تایوان در نزدیکی چین است که اخیرا شاهد افزایش تنش ها بین دو طرف تنگه تایوان از یک سو و سودجویی و فروش سنگین سلاح از طرف آمریکا از سوی دیگر هستیم.
محل جدید تقابل بین عقاب و اژدها
بحث جزیره تایوان و منطقه تنگه تایوان از زمان انقلاب کمونیستی در سرزمین چین تا به امروز یکی از بحث های چالش برانگیز به حساب می آید. گروهی از مخالفان کمونیست ها بعد از پیروزی انقلاب چین به این جزیره کوچ کرده و در آنجا سنگ بنای آنچه امروز کشور تایوان خوانده می شود را قرار دادند. از همان زمان تا به امروز دولت مرکزی چین همیشه از تایوان به عنوان یک استان و بخشی از خاک خود نام برده و بارها حتی از اقدام نظامی برای تصرف این جزیره صحبت به میان آمده است. در تاریخ بیش از نیم قرن کشمکش بر سر این جزیره، چندین بار وضعیت به شکل خطرناکی به سمت بروز جنگ تمام عیار پیش رفت و همیشه آمریکا با ارسال ناوگان خود به نزدیکی این منطقه چین را به نوعی وادار به عقب نشینی کرد.
البته این مسئله مربوط به زمانی بود که ناوگان دریایی چین وضع مناسبی نداشت و نیروی هوایی این کشور نیز عملا از داشتن جنگنده های پیشرفته محروم بود. بعد از دهه ۹۰ میلادی و آغاز رشد اقتصادی و نظامی چین و خصوصا با توسعه شدید توان دریایی نیروهای مسلح چین، بحث های مربوط به تایوان مجددا در محافل مختلفی در واشنگتن، پکن و تایپه داغ شده است. به صورت کلی اگر بخواهیم بگوییم، به دلیل فاصله نزدیک تایوان با سرزمین اصلی چین و پیشرفت زیاد نیروهای مسلح چین، عملا نزدیک شدن ناوگان آمریکا به این منطقه در حکم یک ریسک بزرگ و حتی شاید یک عملیات انتحاری و بدون بازگشت تلقی شود چراکه فاصله میان تایوان و سرزمین اصلی چین چیزی در حدود تنها ۱۶۱ کیلومتر است.

نمایی از پوشش برد چندین مدل از موشک های ضد هوایی، کروز و بالستیک چینی بر روی تایوان
چینی ها در سالهای گذشته دو حرکت مهم را در بحث تایوان در حوزه نظامی دنبال کردند. یکی بحث توسعه سامانه های موشکی برای افزایش توانایی ضد دسترسی جهت دور کردن واحدهای نظامی آمریکا از منطقه درگیری و دیگری افزایش سنگین توان تهاجم آبی خاکی. در مقابل نیز تایوانی ها به دنبال توسعه توان موشک های کروز، افزایش خرید هواپیماهای رزمی و واحدهای دفاع ساحلی خود رفته اند که در این اوضاع، آمریکایی ها نیز فروش سنگین سلاح به این کشور را در دستور کار قرار داده اند.
آمریکا به دنبال تبدیل کردن تایوان به یک خارپشت
تایوان به صورت سنتی مشتری سلاح های آمریکایی و فرانسوی بوده و جنگنده های اف ۱۶ و میراژ ۲۰۰۰ و ناو های محافظ کلاس لافایت فرانسوی از جمله گزینه های مهم در توان دفاعی این کشور هستند. اما با روی کار آمدن ترامپ و تا قبل از اخبار مربوط به قرارداد جدید تسلیحاتی، بر اساس اعلام منابع مطلع، آمریکایی ها قراردادهایی به ارزش ۱۳ میلیارد دلار با تایوان در بخش نظامی به امضاء رسانده اند. از جمله موارد بسیار پر سر و صدای قبلی، قراردادی برای فروش ۶۶ فروند جنگنده اف ۱۶ به این کشور توسط آمریکا بود.
اف ۱۶ های جدید فروشی به تایوان از نوع V  (بلوک ۷۲ ) هستند که به عنوان پیشرفته ترین مدل عملیاتی این جنگنده شناخته می شوند. در عین حال آمریکا به دنبال ارتقاء ناوگان قدیمی اف ۱۶ تایوان نیز رفته است. تایوان به غیر از ۶۶ فروند جنگنده سفارشی جدید چیزی در حدود ۱۱۵ فروند اف ۱۶ دارد که عمدتا مدل های قدیمی A  و B هستند.

جنگنده اف ۱۶ نیروی هوایی تایوان
فروش تانک های آبرامز از دیگر فروش های پر سر و صدا به تایپه بود. این کشور کوچک دارای ناوگانی از تانک های قدیمی سری پاتون آمریکایی است که در چندین مرحله نیز تحت ارتقاء قرار گرفته اند اما حالا تایوانی ها به سراغ آبرامزهای آمریکایی رفتند. در سال ۲۰۱۸ دولت تایوان اعلام کرد که در قراردادی به ارزش ۲ میلیارد دلار، چیزی در حدود ۱۰۸ دستگاه تانک آبرامز را از آمریکا خواهد خرید. این تانک عمدتا جایگزین تانک های M۶۰A۳ این کشور خواهد شد.

تانک آبرامز، تایوانی ۱۰۸ تانک از این مدل را سفارش داده اند
موشک های دوش پرتاب استینگر و اژدرهای نسل جدید سری مارک ۴۶ از جمله دیگر خرید های مهم تایوانی ها در دوره ترامپ از آمریکا بوده است. اما بر اساس اخبار جدید واشنگتن در حال کار روی یک بسته جدید تسلیحاتی برای تایوان است که ارزشی در حدود ۷ میلیارد دلار خواهد داشت و در صورتی که تایید شود مجموع قراردادهای تسلیحاتی دو طرف صرفا در دوره ۴ ساله ترامپ را به رقم قابل توجه ۲۰ میلیارد دلار خواهد رساند. این خبر اولین بار به صورت اختصاصی توسط خبرگزاری رویترز منتشر شده و برخی از منابع نزدیک به این مسئله اعلام کردند که آمریکا قصد دارد تایوان را در مقابل حمله چین به یک خارپشت گران قیمت بدل کند.
هنوز جزییات دقیقی از موارد مطرح شده در بسته مورد نظر منتشر نشده اما مواردی که به صورت کلی به آنها اشاره شده از این قرار است: فروش ۴ فروند پهپاد MQ-۹B SeaGuardian که در حقیقت بر اساس پهپاد MQ-۹  و البته مخصوص عملیات دریایی توسعه پیدا کرده است. این مدل از پرنده بدون سرنشین در صورت نیاز توان انجام عملیات های شناسایی و نبرد ضد شناورهای سطحی و زیر سطحی را نیز خواهد داشت.

پهپاد MQ-۹B SeaGuardian در جریان یک پرواز آزمایشی
سیستم های موشک کروز ضد کشتی هارپون در قابل سیستم های دفاع ساحلی که برای مقابله با شناورهای چینی و خصوصا واحد های تهاجم آبی خاکی مورد استفاده قرار خواهند گرفت. سیستم های مین ضد شناور هوشمند از دیگر بخش های این قرارداد اعلام شده که دارای حسگرهای مختلفی بوده و می تواند به تایوان کمک کند تا نوعی از استراتژی ضد دسترسی را بر علیه نیروی دریایی چین به اجرا بگذارد. مورد دیگر در این بسته مربوط به موشک های کروز هوا پرتاب سری SLAM-ER  است که برای جنگنده های اف ۱۶ در نظر گرفته شده است. این موشک های کروز مخصوص حمله به اهداف زمینی ساخته شده اند و برد آنها در حدود ۲۷۰ کیلومتر است.

موشک کروز هوا پرتاب SLAM-ER

راکت انداز  M۱۴۲ HIMARS
مورد دیگری که در این قرارداد به آن اشاره شده سیستم های راکت انداز نسل جدید M۱۴۲ HIMARS ساخت شرکت لاکهید مارتین است. این راکت انداز چند سالی است که وارد خدمت نیروهای مسلح آمریکا و متحدان آن شده و بر اساس نوع راکت سفارش داده شده توسط مشتری، این سیستم می تواند موشک های زمین به زمین تا برد ۳۰۰ کیلومتر را به سمت هدف شلیک کند. با توجه به فاصله کم بین دو کشور، این سامانه ها می تواند از داخل خاک تایوان به نقاطی در ساحل چین حمله کرده و در عین حال در صورت سفارش موشک های خاص امکان درگیری با اهداف دریایی برای این سامانه ها نیز ممکن است ایجاد شود.
این که در نهایت سرنوشت جزیره تایوان و چین به کجا خواهد رسید مسئله ای است که گذشت زمان می تواند آن را مشخص کند ولی مسئله قابل توجه فرصت طلبی آمریکا از این شرایط و فروش هر چه بیشتر تسلیحات به این کشور کوچک است. وضعیت خطرناکی که خود آمریکا با افزایش تنش ها با چین از طرفی در حال دامن زدن به آن و از طرف دیگر در حال سود بردن از آن به وسیله فروش سلاح به متحدان خود در منطقه است.
بنا بر این گزارش، تایوان با نام رسمی جمهوری چین (همچنین با نام‌های چین تایپه، چین ملی و فُرمُز نیز شناخته می‌شود) کشوری در شرق آسیا است که از جزایر تایوان، پنگهو، کینمن، ماتسو و شماری جزیرهٔ کوچک دیگر تشکیل می‌شود که همگی در سواحل خاور چین هستند. این کشور از راه دریا از غرب با جمهوری خلق چین، از شمال شرق با ژاپن و از جنوب با فیلیپین همسایه است.
دولت جمهوری چین در ۱۰ اکتبر ۱۹۱۱ در پی قیام ووچانگ تشکیل شد و در ۱ ژانویه ۱۹۱۲ رسمیت یافت. این دولت در گذشته بخشی از سرزمین اصلی چین و جمهوری مغولستان را در بر می‌گرفت. این کشور پس از پایان جنگ جهانی دوم مجمع‌الجزایر تایوان و پنگو را از ژاپن باز پس گرفت و قانون اساسی جدیدی را در سال ۱۹۴۷ به تصویب رسانید. اما در پی جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹، کومینتانگ (حزب ناسیونالیست چین) حزب حاکم کشور تمامی سرزمین اصلی این کشور را به حزب کمونیست چین واگذار کرد. در نتیجه دولت جمهوری چین به ریاست چیانگ کای‌شک در جزیره تایوان مستقر شده و شهر تایپه را به عنوان پایتخت موقت دولت در تبعید این کشور برگزید و خود را همچنان دولت مشروع سرزمین اصلی چین و مغولستان می‌دانست. این در حالی است که از آن هنگام تاکنون دولت جمهوری خلق چین بر سرزمین اصلی حکومت می‌کند.
دولت تایوان در اوایل دوران جنگ سرد از سوی بسیاری از کشورهای غربی و سازمان ملل متحد تنها دولت مشروع چین شناخته می‌شد. این دولت از اعضای مؤسس سازمان ملل بود و تا سال ۱۹۷۱ عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد بود اما در این سال از این سازمان اخراج شده و کرسی این کشور به دولت جمهوری خلق چین واگذار شد.
جمهوری خلق چین این حکومت را غیرقانونی خوانده، خواهان بازگشت این سرزمین به خاک اصلی چین است و آمادگی خود را برای استفاده از زور در صورت لزوم اعلام داشته‌است. اختلافات این دو دولت بر وضعیت سیاسی تایوان سایه افکنده و هر گونه تلاشی برای اعلام استقلال تایوان با تهدید جمهوری خلق چین مواجه می‌شود. جمهوری خلق چین از برقراری روابط دیپلماتیک با کشورهایی که تایوان را به رسمیت بشناسند خودداری می‌کند نتیجه آنکه تایوان فقط با ۲۱ کشور عضو سازمان ملل روابط رسمی دارد.
تایوان که در ابتدا کشوری تک‌حزبی بود در دههٔ ۱۹۸۰ بدون مشکل چندانی به دولتی دمکراتیک و چندحزبی تغییر ماهیت داد. نظام حکومتی این کشور نظام نیمه‌ریاستی و با حق رأی همگانی است. رئیس‌جمهور رئیس کشور و فرمانده نیروهای مسلح است. یوآن نام مجلس قانون‌گذاری کشور است. جمهوری چین عضو سازمان تجارت جهانی و سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا–اقیانوسیه است و از اقتصاد صنعتی پیشرفته‌ای برخوردار است. تایوان با در اختیار داشتن نوزدهمین اقتصاد بزرگ دنیا و فناوری صنعتی پیشرفته، نقش مهمی را در اقتصاد جهانی بازی می‌کند. این کشور از نظر شاخص‌های آزادی بیان، مراقبت سلامتی، آموزش همگانی و آزادی اقتصادی در رده‌های بالای دنیا قرار دارد.