مسئولیت پذیری در قبال مصدومیت‌های ورزشکاران

کبنا ؛وقتی شما به فعالیت‌های ورزشی مشغول می‌شوید، وارد فضایی خواهید شد که قواعد خاص خودش را دارد. حوزه ورزش، محل تصمیم گیری نهادهایی است که در زندگی روزمره کمتر با آن‌ها در ارتباط هستیم. به طور مثال باشگاههای ورزشی حرفه‌ای یا باشگاهها و ورزشگاههایی که محل تمرین و مسابقات هستند، در کنار متولیان بالادستی مثل کمیته ملی المپیک، فدراسیون‌ها، وزارت ورزش، هیئت‌های ورزشی استان‌ها که همگی آن‌ها سیاست‌های کلی و اصول حاکم بر فعالیت‌های ورزشی و قوانین مسابقات را پایه ریزی می‌کنند. این گونه تصمیم گیری‌ها معمولاً کاملاً تخصصی بوده و کمتر کسی که با ورزش آشنا نیست می‌تواند در این حوزه ورود کند.


اما در این مطلب قصد داریم به مقوله‌ای بپردازیم که کمی از حوزه ورزش فراتر رفته و برخی از حوزه‌های دیگر را نیز درگیر خود خواهد کرد. در مورد مصدومیت یا آسیب دیدگی‌های ورزشی، حوزه پزشکی هم وارد بحث می‌شود. اینکه چه کارهایی باید انجام شود و چه سیاست‌هایی باید پایه ریزی شود که ورزشکاران کمتر دچار مصدومیت شوند و یا اگر ورزشکاری در حین مسابقات باشگاهی یا ملی دچار مصدومیت شد، چه فرد یا نهادی باید قانوناً از او حمایت کند و آیا زیرساخت‌های مناسبی برای این حمایت وجود دارد یا خیر. همه این مسائل باعث می‌شود که نگاه حرفه‌ای‌تری به این مقوله که بسیار هم حساس است و گاهی با سلامت جسمانی فرد ورزشکار تا پایان عمر هم در ارتباط هست، شده و در نهایت تصمیمات منطقی‌تری اتخاذ شود.
در این میان اما در کشور ما کمی نسبت به ورزشکارانی که دچار مصدومیت می‌شوند، کم لطفی شده و کمتر کسی مسئولیت به گردن گرفته و سعی می‌کند که به وضعیت ورزشکار آسیب دیده در میادین یا تمرینات رسیدگی کند. از آن مسئولی که قرار است تقویم مسابقات را پایه ریزی کند، تا شخصی که مسئول مستقیم ورزشکار در تیم ملی یا تیم باشگاهی هست، در موقع حساس معمولاً شانه خالی کرده و ورزشکار را با درد و رنج ناشی از مصدومیت و روحیه تضعیف شده تنها می‌گذارند که مثال‌های زیادی از این دست در طی سالیان اخیر وجود داشته است و معدود باشگاههای ورزشی را می‌توانید پیدا کنید که در این زمینه حرفه‌ای عمل کرده باشند.
اما مشکل کجاست؟
مشکل از جایی آغاز می‌شود که قرار است برای بهبودی این مصدومیت هزینه‌هایی پرداخت شود که یکی باید این هزینه‌ها را تقبل کند. از آنجایی که ورزش حرفه‌ای در ایران اصولاً درآمد زا نیست بلکه هزینه زا هم هست، بنابراین درآمدی وجود ندارد که به این مقوله اختصاص داده شود. بنابراین ورزشکار را با مصدومیت تنها گذاشته و یا با کمترین امکانات ممکن مصدومیت او را پیگیری می‌کنند. حتی در برخی از مواقع حاضر به پرداخت هزینه‌های جراحی حرفه‌ای یا اعزام ورزشکار به کلینیک‌های خارج از کشور هم نمی‌شوند و این باعث کهنه شدن و مزمن شدن مصدومیت و آسیب ورزشکار شده و در سالیان بعد حتی می‌تواند پایان ورزش حرفه‌ای و قهرمانی را برای وی به همراه داشته باشد. در برخی از مواقع گاهی لازم است که باشگاه ورزشی و یا حتی خود ورزشکار یک بیمه ورزشی ساده برای خود تهیه کرده باشند که اتفاقاً هزینه چندانی هم ندارد. البته همین خرید بیمه ورزشی هم نیاز به فرهنگ عمومی برای خرید بیمه دارد. جایی که به بیمه به عنوان سرمایه گذاری روی وضعیت سلامتی ورزشکار نگاه کنند و نه به عنوان هزینه‌ای که اگر پول کم داشتیم می‌توانیم به بعد موکول کنیم. همین مسئله بسیار ساده یعنی خرید بیمه ورزشی که حتی به صورت آنلاین با چند کلیک هم قابل انجام شدن هست، ورزشکار، تیم و باشگاه او را دچار مسائل عدیده می‌کند. هر چند که بهتر می‌بود اگر سیاست گذاران کلی کشور، کمی بیشتر در مورد هدایت ورزشکاران و متولیان امر به خرید بیمه حوادث ورزشی برای ورزشکاران و البته تقاضای بیمه نامه‌هایی با پوشش‌های بالاتر اقدام می‌کردند تا هم فرهنگ آن بیشتر گسترش پیدا می‌کرد و هم شرکت‌های بیمه بیشتری در این حوزه ورود کرده و حمایت بیشتری از ورزشکاران این مرز و بوم صورت می‌پذیرفت.