غزه: تکرارِ کربلا

سید یونس آصف جاه

کربلای هفتاد و دو تنها (... )، نمودِ واقعی خود را به عینه مشخص ُ بارز، که یا باید تسلیم صهیون شد و یا باید نوارِ سبز رنگِ غزه را به رنگ سرخ در‌اید _ تا روزی که مشعلِ آزادیِ یک ملتِ در بند، آواره، از خانه رانده شده، ققنوس‌وار از خاکسترِ گوشت و خون، لحیده پیرمردان، زنان، پیرزنان، کودکان و به معنیِ تام غیر نظامیان، سربلند کند _ انگاه نوید آن روز دهد که همین بیت المقدس نه با جنگ بلکه با صلح (کلیدش به خلیفه دوم تحویل _آن کلید را مسیحان پس گرفته) تا صلاح الدینِ ایوب نامی بار دیگر ( پَس بستانش )، هاذا دنیای شرقُ غرب و تحویل صهیون دادند تا این بار خون‌های به ناحق ریخته جلدیان، خان یونُس و کرانهِ غربی اردن و... ، خروشان رودی شود برای ریختن این تفاله‌های کودک کشِ صهیونیستی.

کبنا ؛سید یونس آصف جاه_ فعال فرهنگی و اجتماعی در یادداشتی به جنایات وحشتناک رژیم اسرائیل در غزه فلسطین پرداخت و نوشت:
قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ ۖ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ یُصِیبَكُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَیْدِینَا ۖ فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ (توبه- ۵۲)
قدسِ شریف...
غزه: تکرارِ کربلا، پیروزیِ خون بر سلاح‌های لجستیکی...
دیر بازیست، جهان و وجدان‌های خفته و نیمه بیدار شاهدِ یک رویارویی ست
جدال بین حق و باطل _ در یک طرف جهانی به اصطلاح آزاد ُ متمدن، با کدخدایی و سروری عموسام(امریکا)، و در طرف دیگر یک ملت آواره از وطن که تاوان دربه دری، آوارگی... و قشرِ‌یهود در جنگِ جهانی اول و دوم، تاوان هولوکاستِ نظامِ فاشیستیِ نازیِ هیتلر و همچنین تاوانِ چهل سال سرگردانی موسی (کلیم الله) در وادیِ طور را _ رنج ُ خونُ خشم و.... را باید این مردم بدهند... !
مردمی کنعانی اصل و فلسطینی که شاید گناهِ تُرکِ تازیِ جالوت را پس بدهند، آن هم با تشعشع و درخششِ ستارهِ داوودی در قابِ سیلِ کمک‌های بی‌حدُ حصر و خارج از ضوابطِ جهانِ به اصطلاح آزاد در قالبِ اروپا، امریکا و همراه با سکوتِ معنی دارِ جهان اسلام و ایضاً بی‌تفاوتی کشور‌های غرب اسیا _ با پشتوانه شورای امنیتی که نه حقِ وِتو بلکه حق و قانونِ جنگل، زیب و زیور و آراستگیِ آن شوراست...
هاشا در این مخمصه قانونِ جنگلی که حتی با بیانیه_ چرک‌نویس یا چک‌نویس ِ محکوم کردنِ متجاوز و بستن سیلاب خون و آتش بسِ بشر دوستانه _عاجزند.
کربلای هفتاد و دو تنها (... )، نمودِ واقعی خود را به عینه مشخص ُ بارز، که یا باید تسلیم صهیون شد و یا باید نوارِ سبز رنگِ غزه را به رنگ سرخ در‌اید _ تا روزی که مشعلِ آزادیِ یک ملتِ در بند، آواره، از خانه رانده شده، ققنوس‌وار از خاکسترِ گوشت و خون، لحیده پیرمردان، زنان، پیرزنان، کودکان و به معنیِ تام غیر نظامیان، سربلند کند _ انگاه نوید آن روز دهد که همین بیت المقدس نه با جنگ بلکه با صلح (کلیدش به خلیفه دوم تحویل _آن کلید را مسیحان پس گرفته) تا صلاح الدینِ ایوب نامی بار دیگر ( پَس بستانش )، هاذا دنیای شرقُ غرب و تحویل صهیون دادند تا این بار خون‌های به ناحق ریخته جلدیان، خان یونُس و کرانهِ غربی اردن و... ، خروشان رودی شود برای ریختن این تفاله‌های کودک کشِ صهیونیستی.
به‌امیدِ آنروز، ان شاءالله...