تاریخ انتشار
يکشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۱ ساعت ۱۹:۴۹
کد مطلب : ۴۵۳۲۵۱
کبنا گزارش میدهد:
ورزش؛ درس اصلی هر مدرسه / برخی مدارسی عشایری هیچ امکانات ورزشی ندارند
۱
کبنا ؛یکی از برنامههای ثابت و پرطرفدار در برنامه مدارس، ورزش و تربیت بدنی است. نقش ورزش در شکوفایی استعداد و افزایش ظرفیتهای اخلاقی، تربیتی، جسمانی، ذهنی، عقلی، مهارتی، عاطفی و اجتماعی افراد انکار ناپذیر است، تربیت بدنی بخشی از تعلیم و تربیت است و باعث رشد ابعاد شخصیتی و شناختی و اجتماعی کودکان و نوجوانان می شود. هماهنگی حرکات اعضای بدن، استفاده از انرژی و تقویت مهارتهای اجتماعی و کارگروهی از جمله تأثیرات مثبت ورزش برای دانشآموزان است. ورزش از موضوعات درسی مهم است و باید اهمیت آن در مدرسهها جدی گرفته شود و از نظر کارشناسان آموزشی جایگزینی آن با دروس دیگر جایز نیست. در برخی مناطق عشایری استان کهگیلویه و بویراحمد مدارسی وجود دارد که حتی یک توپ پلاستیکی برای ورزش دانشآموزان وجود ندارد و چه بسا اصلاٌ ورزش در برنامه درسی آنها نباشد.
این در حالی است که به گفته مدیرکل نوسازی مدارس، نماینده گچساران قسمتی از بودجه تخصیصی خود را به ساخت چمن ورزشی درون مدرسهای اختصاص داده است. یعنی اهمیت ورزش و تفریح سالم برای دانشآموزان به اندازهای است که برخی نمایندگان آن را در رأس کار خود قرار میدهند اما متایفانه در برخی مناطق محروم دانشآموزان در مدارس کانکسی تحصیل میکنند و از حداقل امکانات تفریحی، ورزشی، بهداشتی و حتی سرویس بهداشتی محروماند. اگر عدالت آموزشی را در نظر بگیریم این دانشآموزان نمیتوانند معلم خصوصی بگیرند، کلاسهای آموزشی تقویتی شرکت کنند و به شیوههای نوین آموزشی دسترسی داشته باشند، ولی با هم کنکور میدهند و با هم مقایسه میشوند.
هرچند نباید فقط نیمه خالی لیوان را دید و فعالیت زیادی برای محرومیتزدایی این مناطق به ویژه در بحث آموزش انجام شده است و 36 مدرسه کانکسی به مدرسه ساختمانی تبدیل شده است و تجهیزاتی به برخی مدارس تزریق شد ولی بحث ورزش و تربیتبدنی در هیچ مدرسهای نباید نادیده گرفته شود و امکانات ورزشی حق کوچکی از حقوق بیشمار دانشآموزان است که باید به آنها داده شود.
این در حالی است که به گفته مدیرکل نوسازی مدارس، نماینده گچساران قسمتی از بودجه تخصیصی خود را به ساخت چمن ورزشی درون مدرسهای اختصاص داده است. یعنی اهمیت ورزش و تفریح سالم برای دانشآموزان به اندازهای است که برخی نمایندگان آن را در رأس کار خود قرار میدهند اما متایفانه در برخی مناطق محروم دانشآموزان در مدارس کانکسی تحصیل میکنند و از حداقل امکانات تفریحی، ورزشی، بهداشتی و حتی سرویس بهداشتی محروماند. اگر عدالت آموزشی را در نظر بگیریم این دانشآموزان نمیتوانند معلم خصوصی بگیرند، کلاسهای آموزشی تقویتی شرکت کنند و به شیوههای نوین آموزشی دسترسی داشته باشند، ولی با هم کنکور میدهند و با هم مقایسه میشوند.
هرچند نباید فقط نیمه خالی لیوان را دید و فعالیت زیادی برای محرومیتزدایی این مناطق به ویژه در بحث آموزش انجام شده است و 36 مدرسه کانکسی به مدرسه ساختمانی تبدیل شده است و تجهیزاتی به برخی مدارس تزریق شد ولی بحث ورزش و تربیتبدنی در هیچ مدرسهای نباید نادیده گرفته شود و امکانات ورزشی حق کوچکی از حقوق بیشمار دانشآموزان است که باید به آنها داده شود.