نبایدهای قرن جدید

کبنا ؛محمدعلی وکیلی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت: قرن جدید آغاز شد. این اولین یادداشت نگارنده در قرن جدید است. با خود گفتم مطلع یادداشت‌های این قرن را به نبایدهای قرن جدید اختصاص دهم. نیکوتر است که این قرن را با ترک لیست بزرگی از نبایدهایی که هر روز همچون سوهان اعصاب ملت را می‌ساید آغاز کنیم. تقریباً یک قرن تلاش کردیم تا با دولت سازی و ملت سازی به تجدد گام بگذاریم. اکنون پس از یک قرن، ما از اصلی ترین گوهر تجدد، یعنی توسعه، فاصله زیادی داریم. کم ساختمان و خیابان و سد نساخته ایم. اما این‌ها لزوماً توسعه به همراه نمی‌آورند. ما همچنان وارث برخی از سنن و عاداتی هستیم که از جمله مهمترین موانع توسعه به شمار می آید. دروغ، نفاق و حسادت سه پایه تاسف‌بار مشترک از سال۱۳۰۱ تا ۱۴۰۱ می‌باشد. با وجود بهره‌مندی از سنتی ستبر و غنی اما سیاست و مدیریت مان نتوانسته در جهت ملت سازی کار زیادی پیش ببرد. با وجود شعارهای فراوان اما گسل‌های اجتماعی را بیشتر و عمیق‌تر کرده ایم. در جهت دولت سازی نیز نهادهای جدید تاسیس کرده ایم اما بر همان بنیادهای قبلی. برغم گذار سیاسی از نظام دیکتاتوری به نظام دموکراسی اما در سبک مدیریتی ما همچنان خودبینی طاغوت حضور دارد. نهادهای دیکتاتوری را برانداختیم اما همچنان دیکتاتور در نهادمان زنده است. مانند همه دیکتاتورهای کلاسیک، خودکامه و آشفته تصمیم می گیریم و مسئولیت هم نمی پذیریم‌. مدیریت بهینه از غایات توسعه است؛ اما ما همچنان پرهزینه ترین روش های مدیریتی را پیش می‌کشیم. اساساً مدیریت پرهزینه و غیرمسئولانه رسم جاری مملکت داری مان شده است. هر روز از گوشه‌ای مصداقی از این رفتارهای پر هزینه و نامسئولانه متولد می‌شود. حادثه شرم آور و هزینه ساز ممانعت از ورود زنان به ورزشگاه و برخورد خشن با آنان در مشهد نمونه کوچکی از این طومار است. منابع مادی و معنوی این کشور دیگر تاب پرداخت این همه هزینه را ندارد. هیچ مشخص نیست بتوانیم قرن جدید را با این روش های ایران سوز به پایان برسانیم! سده پانزدهم را باید با ترک لیستی از نبایدهای رفتاری و مدیریتی شروع کنیم.