سیاست خارجی به روش عبدوشاه! 

کبنا ؛محمدعلی وکیلی در روزنامه ابتکار نوشت: حلقه تحریم‌های ترکیبی به بهانه‌های مختلف توسط غربی‌ها متناسب با اعتراضات داخلی هرروز درحال تنگ‌تر شدن می‌باشد. غربی‌ها هر روز خبر از فشار و تحریم جدید می‌دهند. آنان با تقسیم کار عجیبی در حال تدارک برای فشاری سرسام‌آور بر کشورمان هستند. گروهی از غربی‌ها مسائل داخلی و حقوق بشری را بهانه کرده‌اند و گروهی دیگر پرونده هسته‌ای را با محوریت آژانس برکشیده‌اند و بخشی هم اکراین را ابزار فشار قرارداده‌اند. ما گرفتار مسائل و سیاست پیچیده‌ای شده‌ایم. این درحالی است که در این مدت تنها ابتکارعمل دستگاه سیاست خارجی کشورمان اعلان مکرر این است که آمریکایی‌ها مخفیانه پیام دیگری می‌فرستند. وزیر محترم خارجه تقریباً هر روز با هر فشار غربی‌ها تنها به گفتن این مسأله بسنده می‌کند؛ توگویی هیچ برنامه دیگری برای ر‌ها شدن از این مخمصه وجود ندارد. حقیر هرگاه این موضع جناب آقای‌امیرعبداللهیان را می‌شنوم ناخواسته یاد طنز غضنفر علیجانی (طناز معروف لرها) می‌فتم که سال‌ها پیش حکایتی از شخصیتی بنام عبدوشاه را بیان می‌کرد. عبدوشاه در جمع خانواده‌اش معرکه می‌گرفت و از رشادت خود می‌گفت. او با ژستی پیروزمندانه از نزاع خود با حریفش تعریف می‌کرد. تمام اعضای خانواده نیز میخکوب و با شوق منتظر پایان نزاع عبدوشاه بودند. عبدوشاه با هیجان تعریف می‌کرد که مشتم راگره کردم و آنچنان بالابردم و ناگهان چنان مشت حریف پس کله‌ام خورد که برق از چشمانم پرید. شنونده هرچه منتظر می‌ماند نمی‌فهمید بالاخره عبدوشاه کجا قرار است بر حریف فائق آید. هیجان گوینده خبر از پیروزی می‌داد اما خودِ روایت، روایت شکست بود. جناب آقای‌امیرعبداللهیان فرصت تاریخی را ازدست داده‌اید و به تعبیر لر‌ها زور ما را به التماس تاق زده‌اید. آن زمان که دست بدتر را داشتیم فرصت سوزی کردید اکنون دیگر ژست پیروزمندانه گرفتن و گفتن اینکه آمریکایی‌ها به ما التماس می‌کنند بیشتر اسباب طنزی تلخ است. برادرجان! لطفاً پرستیژ کشور را با مواضع حساب شده‌تر ازجمله تهدید به خروج از Npt و یا حرف جدی‌تری حفظ کنید. مسائل سیاست خارجی لوث شده و نیازمند بازی پیچیده و تغییر زمین بازی است. با چنین رویکردی گره پیچیده کنونی قابل بازشدن نیست. سابق بر این کارت‌های بازدارنده جمهوری اسلامی درمانور‌ها کارساز بود تهدید به بستن خلیج فارس یا بالا بردن غنای اورانیم و… قابل مانور بود اما اکنون فقط حرف‌های تکراری می‌شنویم.