حتی این واقعیت که چندین کشور آفریقایی در نتیجه‌ی اختلال در عرضه‌ی مواد غذایی از طریق دریای سیاه و متعاقب آن افزایش قیمت‌ها، در معرض قحطی قرار گرفته‌اند[۱۵] هم به نظر نمی‌رسید خم به آبروی رهبران برخی از ثروتمندترین کشورهای جهان بیاورد. اگرچه قیمت‌های سرسام‌آور، ده‌ها میلیون نفر را به زیر خط فقر کشانده، اما این سیاستمداران همچنان بر عدم مداخله در بازار جهانی غذا اصرار دارند. اگرچه غرب تا پیش از این نیز اعتباری نداشت، اما عقده‌ی کنونیِ رهبران غربی برای حفظ هزاران تحریم علیه روسیه، گسترش بیش‌تر ناتو، سرازیر کردن سیل «سلاح‌های مرگ‌بار» به اوکراین، و حفظ هژمونی جهانی‌شان به هر قیمتی، اعتبار آن‌ها را تا قعر تازه‌ای تنزل داده است.

در این منطقه از سومالی، که حدود ۶۰ درصد از جمعیتش برای تأمین درآمد و غذا به دام‌هایشان وابسته هستند، تا جایی که چشم کار می‌کند، گاو، شتر، الاغ و بزهای متعلق به مردم محلی دیده می‌شود که در اثر کمبود آب و غذا به شکل دسته‌جمعی تلف شده‌اند؛ یکی از پیامدهای غیرمستقیم اعتیاد دولت آمریکا به تحریم کشورهای مختلف، گسترش قحطی در کشورهای کم‌تربرخوردار است 

از شروع جنگ اوکراین به این سو، غرب همان دوراهی «اخلاقی» ای را تبلیغ کرده که جورج دابلیو. بوش در آغازِ به‌اصطلاح «جنگ با تروریسم» مطرح کرد؛ وقتی ماه اکتبر سال ۲۰۰۱ [خطاب به کشورهای دیگر] گفت: «شما یا با ما هستید یا با تروریست‌ها[۱۶].» این در حالی است که در واقعیت می‌توان هم خواهان پایان جنگ بود و هم با یک‌جانبه‌گرایی آمریکایی-غربی مخالفت کرد. دلیل این‌که تا پیش از این دستوردادن‌های آمریکا جواب می‌داد هم این بود که بر خلاف فضای جغراسیاسی [ژئوپلتیک] کنونی، کم‌تر کشوری جرأت داشت با سیاست‌های واشینگتن مخالفت کند.

ناوچه‌ی موشک‌انداز روسی «ولیکی اوستیوگ» (چپ) از بندری در شهر «طرطوس» در سوریه عازم مأموریت گشت‌زنی در دریای مدیترانه می‌شود. دو زیردریایی دیزلی-برقی روسی پروژه‌ی ۶۳۶/۳ کلاس «وارشاویانکا» (نسخه‌ای از کلاس «کیلو») نیز در سمت راست تصویر دیده می‌شوند. پایگاه دریایی روسیه در طرطوس، تنها پایگاه دریایی این کشور در خارج از کشورهای شوروی سابق است. طی سال‌های گذشته، معادلات جهانی تغییر زیادی کرده‌اند و کشورهای مختلف نقش رهبری یک‌جانبه‌ی آمریکا را به چالش کشیده‌اند.  

اما الآن دوره‌وزمانه عوض شده. روسیه، چین، هند و بسیاری از کشورهای دیگر در آسیا، خاورمیانه، آفریقا و آمریکای جنوبی دارند در تمام فضاهای موجود برای مقابله با سلطه‌ی خفقان‌آور غرب مانور می‌دهند. این کشورها به‌صراحت اعلام کرده‌اند که در منزوی‌سازی روسیه به نفع دستورکار توسعه‌طلبانه‌ی ناتو شرکت نخواهند کرد[۱۷]. اتفاقاً بعکس، گام‌های زیادی با هدف ایجاد جایگزین‌هایی برای اقتصاد جهانی تحت سلطه‌ی غرب برداشته‌اند؛ به‌ویژه جایگزینی برای دلار آمریکا که پنج دهه است بیش‌تر نقش یک کالا را ایفا کرده تا صرفاً یک ارز. همین دلار مؤثرترین سلاح واشینگتن برای ایجاد بسیاری از بحران‌ها، تحریم‌ها و (در مورد عراق و ونزوئلا و برخی کشورهای دیگر) گرسنگی دسته‌جمعی بوده است.

 

چین و کشورهای دیگر می‌دانند که درگیری کنونی ارتباط زیادی با «اوکراین در مقابل روسیه» ندارد، بلکه بر سر چیزی بسیار مهم‌تر است. اگر واشینگتن و اروپا پیروز شوند و مسکو پشتِ به‌اصطلاح «پرده‌ی آهنین[۱۸]» [مرزبندی بین شرق و غرب اروپا] عقب رانده شود، پکن هیچ راهی نخواهد داشت جز اعطای امتیازات دردناک به غربی که در حال ظهور مجدد است. چنین اتفاقی به نوبه‌ی خود رشد اقتصادی جهانی چین[۱۹] را پایان می‌دهد و جایگاه پکن در اتخاذ سیاست «چین واحد» را تضعیف می‌کند. این اعتقاد چینی‌ها بی‌راه هم نیست. تقریباً بلافاصله پس از اعلام حمایت نظامی بی‌قیدوشرط ناتو از اوکراین[۲۰] و متعاقب آن آغاز جنگ اقتصادی علیه روسیه، واشینگتن و متحدانش شروع به تهدید چین درباره‌ی تایوان کردند[۲۱]. هدف بیانیه‌های تحریک‌آمیز و همچنین مانورهای نظامی و سفرهای متعدد سیاستمداران بلندپایه‌ی آمریکایی به تایپه تأکید بر سلطه‌ی آمریکا بر اقیانوس آرام بود.

یک فروند بمب‌افکن H-6K ارتش چین در حال انجام مأموریت بر فراز منطقه‌ی حائل میان چین و تایوان در ماه سپتامبر سال ۲۰۲۰. دولت آمریکا در ادامه‌ی سیاست‌های دولت قبلی به اقدامات تحریک‌آمیز خود درباره‌ی تایوان و همچنین حمایت «محکم» از امنیت این منطقه در مقابل چین تأکید کرده است.  (+)

پافشاری مصرانه‌ی غرب بر رویکرد تقابلی کنونی‌اش علیه چین، در مقطعی که چه‌بسا تأکید بر دیپلماسی و سازش با این کشور سودمندتر می‌بود، دو دلیل اصلی داشت: اولاً، غربی‌ها می‌ترسیدند پکن اتخاذ سیاست سازش از جانب آن‌ها را دلیل بر ضعف و نوعی مماشات تفسیر کند. و دوماً، روابط تاریخی غرب با چین همواره بر پایه‌ی ارعاب، اگر نگوییم تحقیر آشکار، بوده است. از اشغال ماکائو به دست پرتغال در قرن شانزدهم[۲۲]، تا «جنگ‌های تریاک[۲۳]» بریتانیا در اواسط قرن نوزدهم[۲۴]، تا جنگ تجاری ترامپ علیه چین[۲۵]، غرب همیشه به چین به چشم یک رعیت نگاه کرده است، نه یک شریک. دقیقاً به همین دلیل هم پکن به گروه همخوانی غرب در محکومیت روسیه ملحق نشد. اگرچه خود جنگ در اوکراین هیچ منفعت مستقیمی برای چین ندارد، اما پیامدهای جغراسیاسی این جنگ می‌تواند برای آینده‌ی پکن به عنوان یک قدرت جهانی، تعیین‌کننده باشد.

در حالی که ناتو همچنان بر گسترش خود اصرار دارد تا دوام و وحدتش را نشان دهد، این نظم جهانی جایگزین به رهبری روسیه و چین است که شایستگی توجه جدی را دارد. به گزارش [روزنامه‌ی آلمانی] «فرانکفورته آلگماینه» پکن و مسکو در حال تلاش برای توسعه‌ی بیش‌تر باشگاه «بریکس» (متشکل از اقتصادهای بزرگ درحال‌ظهور) هستند[۲۶] تا به عنوان وزنه‌ی تعادلی مقابل گروه ۷ [و ناتو] عمل کند. این روزنامه‌ی آلمانی درست هم می‌گوید. جدیدترین اجلاس سران بریکس که ۲۳ ژوئن [۲ تیر ۱۴۰۱] برگزار شد، برای مخابره‌ی این پیام به گروه ۷ طراحی شده بود که غرب دیگر در جایگاه هدایت جهان نیست و روسیه، چین و کشورهای «جنوب جهان[۲۷]» در حال آماده شدن برای یک مبارزه‌ی طولانی علیه سلطه‌ی غرب هستند.

مصاحبه‌ی «اریک والبرگ» کارشناس کانادایی درباره‌ی افول هژمونی آمریکا (جزئیات بیش‌تر)

ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، در سخنرانی خود در اجلاس بریکس پیشنهاد ایجاد یک «ارز ذخیره‌ی بین‌المللی بر اساس سبد ارزهای کشورهایمان» را مطرح کرد. این واقعیت که روبل به‌تنهایی توانسته تحت تحریم‌های اخیر غرب دوام بیاورد و اتفاقاً شکوفا شود، این امید را زنده می‌کند که ترکیب ارزهای کشورهای بریکس بتواند در نهایت دلار آمریکا را به عنوان ارز غالب جهان کنار بزند.

 

طبق گزارش‌های موجود [از جمله گزارش فرانکفورته آلگماینه]، شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، بود که درخواست کرد تاریخ اجلاس بریکس از ۴ جولای [۱۳ تیر ۱۴۰۱] به ۲۳ ژوئن تغییر کند تا این‌گونه به نظر نیاید که پاسخی به اجلاس گروه ۷ در آلمان است. همین مسئله بیش‌تر نشان می‌دهد که چگونه اعضای بریکس دارند خودشان را بیش‌تر و بیش‌تر رقیب مستقیم گروه ۷ می‌بینند. به علاوه، این‌که آرژانتین و ایران برای عضویت در بریکس درخواست داده‌اند نیز نشان می‌دهد که این اتحاد اقتصادی در حال تبدیل شدن به یک نهاد سیاسی و در واقع جغراسیاسی است.

درگیری جهانی پیش رو شاید تأثیرگذارترین نبرد پس از جنگ جهانی دوم باشد. در حالی که ناتو به مبارزه برای حفظ جایگاهش ادامه خواهد داد، روسیه، چین و دیگران در زیرساخت‌های مختلف اقتصادی، سیاسی و حتی نظامی سرمایه‌گذاری خواهند کرد؛ به این امید که وزنه‌ی تعادلی دائمی و پایدار در برابر سلطه‌ی غرب ایجاد کنند. نتیجه‌ی این درگیری احتمالاً آینده‌ی بشریت را رقم خواهد زد.
 

----------------------------------------------------------------
[۱] سازمان همکاری شانگهای لینک
[۲] بریکس لینک
[۳] گروه هفت لینک
[۴] Iran applies to join China and Russia in BRICS club Link
[۵] ایران، کانون توجه «بریکس» لینک
[۶] دعوت چین از رئیسی برای شرکت در اجلاس بریکس لینک
[۷] Iran's Raisi to make speech at BRICS+ meeting Link
[۸] آیت‌الله رئیسی در نشست غیرحضوری سران بریکس پلاس: تبدیل عدالت جهانی به گفتمانی فراگیر در عرصه جهانی را ضرورتی انکارناپذیر می‌دانیم لینک
[۹] The Rise of BRICS: The Economic Giant That Is Taking On the West Link
[۱۰] Newsticker: G۷ in Germany Link
[۱۱] NATO gears up for Madrid Summit Link
[۱۲] Energy crisis: Italy to spend another €۶ billion to offset price rises Link
[۱۳] PM's press conference remarks at the NATO Summit: ۳۰ June ۲۰۲۲ Link
[۱۴] Biden wants to restore U.S. role in fight against climate change. Here’s how the U.S. shaped past efforts. Link
[۱۵] Drought and soaring food prices from Ukraine war leave millions in Africa starving Link
[۱۶] Bush: 'You Are Either With Us, Or With the Terrorists' - ۲۰۰۱-۰۹-۲۱ Link
[۱۷] The new BRICS alliance is a mortal threat to the West Link
[۱۸] پرده آهنین لینک
[۱۹] China’s Economic Growth and International Standing Link
[۲۰] Russia-Ukraine latest updates: Moscow using Soviet-era missiles Link
[۲۱] US senator visits Taiwan as China ups military threat Link
[۲۲] How Did Portugal Get Macau? Link
[۲۳] جنگ‌های تریاک لینک
[۲۴] The Opium Wars in China Link
[۲۵] Trump’s Trade War Timeline: An Up-to-Date Guide Link
[۲۶] Russland sucht neue Allianzen Link
[۲۷] تقسیم شمال-جنوب لینک

کبنانیوز